Na een heerlijke vakantie in eigen land vanwege corona, sta ik op een mooie dinsdag in augustus om half zeven op en rijd ik om half acht naar Waalwijk. Gelukkig is het niet druk op de weg, want het is nog vakantie en ik ben er zo. Ik heb me voorgenomen tijdens de rit podcasts te gaan luisteren. Zo levert de reistijd mij informatie op over diverse onderwerpen zoals geschiedenis en actuele zaken, en luister ik een podcast over het gebruiken van Instagram. Het voelt goed om mezelf te ontwikkelen de komende weken.
De ontvangst
Vanwege corona moeten we buiten voor het pand wachten tot de deur opengaat. Ik word door mijn zuurstofcabine-maatjes begroet als ‘de nieuwe’. We wisselen kort wat algemene begroetingen uit; vroeg, warm, koud dat soort zaken. Als de deuren opengaan krijgen we één voor één een mondkapje, wordt onze temperatuur gemeten en maken we de handen schoon met alcohol. Daarna leggen we onze spullen in een kluisje, gaan nog even naar de WC en dan is het zover.
Voor we de cabine in kunnen wordt iedere dag nog even de controlevraag gesteld of we geen ‘verboden spullen’ meenemen. Je mag namelijk geen synthetische stoffen dragen, geen sieraden met steentjes, geen crèmes en make-up, geen externe borstprotheses. En er mag geen elektronica zoals een mobieltje, autosleutels of e-reader mee naar binnen.
Ik heb me voorgenomen vooral boeken te gaan lezen. Best vreemd weer fysieke boeken te lezen; ik lees meestal digitaal tegenwoordig. Niet dat ik ze niet heb hoor. Thuis ligt al een stapel klaar die ik nog wil lezen. Ik kan voorlopig vooruit.
De eerste keer naar binnen
Omdat het de eerste keer is dat ik in de drukcabine ga, gaat er een medewerker met mij mee om me te ondersteunen bij het ‘klaren’. Dit is het gelijk maken van luchtdruk aan de buitenkant en de binnenkant van het trommelvlies. Als je gevlogen hebt, herken je het vast. Soms gebeurt het dat je oren dicht gaan zitten tijdens het opstijgen. Datzelfde gebeurt in deze drukcabine; het is alleen niet de bedoeling dat je pijn krijgt. Om dat te voorkomen moet je klaren; dat doe je door te slikken, te gapen of je neus en mond dicht te houden en te blazen. Daarvan gaan je oren open en is de pijn weg. Zuigen op een zuurtje of kauwgom kauwen wil ook helpen, maar die moet dan wel uit je mond als je het zuurstofmasker op hebt gedaan. In het begin vond ik het wel spannend, maar gelukkig werkt het klaren bij mij. Het personeel helpt je goed en rustig bij het aanleren van het klaren; ik voelde me echt gesteund.
Nadat we qua drukopbouw op een meter of tien zitten, wordt het wat rustiger en voelt de druk niet meer zo zwaar op mijn oren. Zodra we op vijftien meter zitten, dat is een druk van 2,5 bar, wisselen we onze mondkapjes en gaat het eerste blok van twintig minuten met 100% zuurstof van start.
Hoe gaat het verder in zijn werk?
In de cabine in Waalwijk kunnen maximaal elf personen. Als iedereen zit gaan de deuren dicht en kun je er niet meer zomaar uit lopen. Dat kan alleen bij nood via een speciale sluis. Het duurt ongeveer tien minuten voor de cabine op 2,5 bar is. De volgende stap is zuurstofmasker opzetten en starten met het inademen van 100% zuurstof gedurende twintig minuten. Door een operator word je via een intercom van blok naar blok geloodst. Masker op, gewoon papieren masker af (want het was nog steeds coronatijd) enzovoort, tot halverwege het vierde zuurstofblok. Dan begint, tijdens het laatste zuurstofblok, de afbouw van de druk. Pas als de druk weer terug is op normaal, gaan de deuren open en mag je de cabine verlaten.
Als je wilt weten wat je er van voelt, lees dan het derde blog.
